گاهی اوقات انتشار برخی از محرمانه های مذاکرات هسته ای میان ایران و 1+5 به ویژه آنجا که منافع و دیدگاه های دو طرف در تضاد با هم قرار دارد و روایت دفاع جانانه سربازارن خط مقدم دیپلماسی از اصول و منافع ملی موجب ایجاد شور و شعف میان مردم می شود.
به گزارش خبرنگار انرژی هسته ای خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) جمله حماسی وزیر خارجه کشورمان در مواجه با زیاده خواهی طرف مقابل و اظهارنظر فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در مذاکرات اخیر در وین مبنی بر این که "هیچ گاه یک ایرانی را تهدید نکنید" تاثیر زیادی در غرور ملی ایرانیان به جای گذاشت و شاید تا سال های دور در حافظه تاریخی ملت ایران باقی بماند.
در روزهای اخیر و پس از دستیابی ایران و 1+5 به برنامه جامع اقدام مشترک در وین شاهد هستیم که برخی درپی القاء دوگانگی میان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و تیم مذاکره کننده هسته ای هستند.
یک منبع آگاه نزدیک به تیم مذاکره کننده در پاسخ به سوال ایسنا که در مذاکرات تاکنون نامی از سپاه پاسداران به میان آمده است یا خیر؟ و واکنش هیات مذاکره کننده به این سخنان احتمالی چه بوده است؟ گفت: ظریف بارها در مذاکرات، چه در گفت وگوهای خصوصی با جان کری و چه در یکی از جلسات وزیران خارجه 1+5 به ویژه در دور آخر،حمایت های شدید و قاطعی از سپاه انجام داده است.
وی ادامه داد: ظریف در پاسخ به اظهارات برخی وزیران خارجه غربی در یکی از آخرین جلسات با 1+5 در وین گفت: «شما می دانید درباره چه کسانی صحبت می کنید؟ می دانید مردم ایران از سپاه به دلیل رشادت ها و فداکاری هایشان برای دفاع از میهن شان در برابر تجاوز صدام همواره سپاسگزارند؟ زمانی که همه نوع سلاح در اختیار صدام متجاوز بود و همه راه های دسترسی ایران به سلاح را دولت های شما بسته بودند، جوانان سپاهی با شهادت و ایثار از کشور دفاع کردند. مردم ما قدردان آنها هستند و به مصلحت خود شماست که به عنوان مخالف سپاه به مردم ایران معرفی نشوید.»
این منبع آگاه اضافه کرد: این مساله امری معروف و مبرهن است که ظریف در برابر اتهامات علیه سپاه قدس و سردار سلیمانی همواره در مجامع مختلف از جمله مذاکرات هسته ای از آنها دفاع کرده است.
وی هم چنین تاکید کرد که وزیر امور خارجه کشورمان بارها این نکته را به رخ آنها کشیده است که اگر سردار سلیمانی و حمایت فوری و قاطع ایران از مقاومت مردم سوریه و عراق در برابر داعش و دیگر افراطیون نبود، امروز شما (کشورهای غربی) در بسیاری از شهرهای مهم سوریه و عراق با وضعیت دیگری رو به رو بودید.
دیپلمات های ایران در مذاکرات هسته ای در تمامی مقاطع طی بیش از یک دهه گذشته هیچ گاه دست از حفظ اصول مذاکراتی تعیین شده از سوی مقامات ارشد نظام برنداشته و برای حفظ این هدف کشور، هزینه های زیادی پرداخته اند.
به گزارش ایسنا، پس از توافق وین در روز سه شنبه 23 تیرماه، روز دوشنبه 29 تیرماه توافق وین در چارچوب قطعنامه ای در شورای امنیت سازمان ملل (2231) که بر اساس آن برجام تایید و تمامی شش قطعنامه قبلی علیه ایران مرتبط با موضوع هسته ای لغو شد.
بر اساس قطعنامه های قبلی شورای امنیت ایران از انجام هرگونه فعالیت هسته ای از جمله غنی سازی منع و به واسطه این موضوع مورد تحریم های اشاعه ای، تسلیحاتی، اقتصادی و مالی قرار گرفت.
دامنه فشار و تهدید علیه ایران به واسطه فعالیت های صلح آمیز هسته ای ایران تا جایی گسترش یافت که در قطعنامه 1929 و با حمایت کشورهای غربی در بند 9 تصمیم گرفته شد که "ایران نباید هیچ یک از فعالیت‌های مربوط به موشک‌های بالستیکی را انجام دهد. موشک‌هایی که قادر به حمل و پرتاب سلاح های هسته‌ای باشند و از جمله پرتاب‌هایی که با استفاده از فناوری موشک بالستیک انجام می‌گیرد و این که کشورهای جهان باید همه تدابیر لازم برای ممانعت از انتقال فناوری یا کمک‌های فنی به ایران در رابطه با این فعالیت‌ها را اتخاذ کنند".
این در حالی است که به گفته اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای، ایران توانست در چارچوب قطعنامه 2231 موضوع تحریم‌های موشکی را به یک "خواسته" تبدیل کند و از یک امر "الزام‌آور" خارج سازد.
هم چنین بر خلاف قطعنامه های قبلی شورای امنیت به ویژه 1929 که در چارچوب بند 41 فصل 7 منشور ملل متحد بود قطعنامه 2231 در چارچوب فصل هفتم نیست و در برخی بندهای آن که باید تحریم های شورای امنیت ملغی شود صرفا به بند 41 اشاره شده است.
علاوه بر این تحریم های تسلیحاتی و موشکی برای یک چارچوب زمانی مشخص به محدودیت تبدیل شده اند.
از سویی مذاکره کنندگان به گونه ای توافق وین و قطعنامه را تنظیم کرده اند که در بحث محدودیت های موشکی و تسلیحاتی قطعنامه از توافق جداست و اجرا نکردن یکی به معنی نقض دیگری نیست. در عین حال در تمام سال هایی که شورای امنیت علیه ایران قطعنامه پشت قطعنامه صادر می کرد ایران همواره آنها را کاغذپاره می خواند و وقعی برای اجرای آن قایل نمی شد و نشد و اکنون نیز قاعده می تواند همان باشد.
