بهره وری از عمر در کلام امیرالمومنین علی (ع)
روزهای عمر ما در واقع کارنامه زندگی ماست و هر چه انجام دهیم، در این
کارنامه ثبت می‌شود. پس تا آنجا که ممکن است، باید در انجام دادن عمل صالح
کوشید و آن را برای روزی که هیچ چیز جز عمل صالح و قلب سلیم به کار
نمی‌آید، ذخیره نمود. اگر آدمی بداند که با هر عمل نیک خود، درجه‌ای بر
درجات او در جهان آخرت افزوده می‌شود، هیچ‌گاه به سستی و کاهلی تن نمی‌دهد،
بلکه هر آن به سوی یک عمل خیر و صالح گام برمی‌دارد؛ اعمال صالحی که قرین و
یار او در جهان برزخ و آخرت خواهند بود. ازاین‌رو، حضرت علی (عَلیه
السَلام) می‌فرمایند: الْایَّامُ صَحائفُ آجالِکُمْ فَخَلِّدُوها بِاحْسَنِ
اعْمالِکُمْ؛ ایام، نامه‌های عمر شمایند. پس آنها را با بهترین کارهایتان
جاودانه کنید.
در سخنی دیگر که اهل سنت آن را نقل کرده‌اند، آن حضرت چنین هشدار می‌دهند:
السَّاعاتُ تَهْضُمُ عُمْرَکَ؛ ساعت ها از عمر تو می کاهند.
از این رو می توان بیان داشت که فرصت و ابر همانندند و به سرعت
می‌گذرند و بازگشتی ندارند. هنر آدمی در بهره‌برداری درست از وقت است. اگر
انسان تلاش کند از هر فرصتی که برایش پیش می‌آید، استفاده کند، موفقیت‌های
شایان توجهی به دست خواهد آورد. در حقیقت، فرصت های زندگی انسان لطف هایی
است که پروردگار جهان به آدمی عطا کرده است و او باید از این الطاف الهی
استفاده بهینه کند تا بتواند راه کمال و سعادت را بپیماید. پس اگر به موقع
از آنها استفاده نکند، ممکن است درهای خیر و نیکویی به روی او بسته شود.
امام پارسایان علی (عَلیه السَلام) می‌فرماید: إِضاعَةُ الْفُرْصَةِ
غُصَّةٌ؛ از دست دادن فرصت موجب اندوه خواهد شد.
حال که چنین است، باید به کلام دیگر آن حضرت عمل کرد که اهل سنت نقل
کرده‌اند: بَادِرْ الْفُرصَةَ قَبْلَ انْ تَکُونَ غُصَّةً؛ فرصت ها را
دریاب پیش از آنکه موجب اندوه شود.
منابع:
1-متقی، کنزالعمال، ج 16: 177.
2-آمدی، غررالحکم، ج 2، 130.
*حسین اسحاقی، چگونه زیستن: درسهایی از چشمه‌سار حکمت امام علی (ع) به روایت شیعه و سنی: 58-57.
